De 113 Kilometer van Verbinding
113 km en 13:51:11 Later !!
Wat een avontuur, wat een strijd !!
ISU had speciaal voor ons een ticket aangemaakt onder de naam van mijn moeder.
Startnummer 113 – haar nummer – mocht die dag letterlijk met mij mee rennen.
Niet alleen op mijn borst, maar ook symbolisch in mijn hart.
Gedurende de hele trail werd dat nummer (over)gedragen als een estafette van liefde.
Familie en vrienden liepen elk een stuk naast mij mee.
Mijn doel was 113 kilometer.
Het evenement zelf was 100 km, dus ik moest ergens nog 13 km erbij plakken.
Dus ging de wekker een uur eerder, trok ik mijn schoenen aan, en liep in het donker 13 kilometer naar de start — zodat mijn eigen route compleet zou zijn.
Toen ik rond half zeven aankwam, bij de officiele start, zaten mijn vader en zijn vriendin al een uur te wachten om me aan te moedigen bij de start.
Bij de start haakte mijn vriendin aan om samen met mij de ISU te beginnen.
Hoofdlampjes aan, het donkere bos in.
De lucht was koel, de adrenaline hoog — het voelde alsof elke ademteug een belofte was.
Na 10 kilometer droeg zij het startnummer over aan mijn broer.
Zo begon onze familie-estafette, met 113 als symbool van verbinding, kracht en herinnering.
Door de dag heen werd het nummer overgedragen door mijn beste vriend en zijn vriendin. Vier strijders, ieder met zijn of haar eigen manier om mij gemotiveerd te houden.
Rond de 75 km begon de vermoeidheid toe te slaan. De kilometers drukten, de benen protesteerden.
Voor het eerst tijdens een evenement besloot ik bouillon te drinken — en wat een verschil!
Mijn maag kalmeerde, mijn energie keerde terug. De trail werd weer licht.
Op naar de laaste verzorgings post (80 km punt) .
Daar lagen warme pannenkoeken op mij te wachten !
En sloot mijn broertje opnieuw aan voor de laatste loodjes.
Samen het 100 km punt gepasseerd,
maar voor mij was het pas compleet toen mijn horloge 113 aantikte.
De laatste 10 kilometer werden een gevecht. 
De man met de hamer stond me op te wachten, zeker toen we nog de beruchte trap op moesten.
Maar juist toen kwam het hele team weer samen.
Zij trokken mij — letterlijk en figuurlijk — over de finishlijn.
Zonder drama en zonder overdrijven:
Ik had die laatste loodjes niet zonder hen gehaald.
Een dag vol zweet, kippenvel en herinnering.
Een dag waarop ik letterlijk en figuurlijk samen met mijn moeder liep.
Aan alle donateurs en de organisatie van ISU,
Onwijs bedankt voor alle steun, motiviatie en deze dag onvergetelijk te maken!
En hier het eind resultaat:
Delen