De dag die mijn leven voorgoed veranderde...

Het is 12 februari half vier 's nachts als ik mijn moeder hoor gillen. ‘Leroy!’ Het gaat door merg en been. En ik weet meteen dat het goed mis is... 

Trillend spring ik mijn bed uit. Mijn hart bonst in m'n keel. Wat is er gebeurd? Ik trek mijn slaapkamerdeur open en hoor haar huilen. Zachtjes vraagt ze; ‘Leroy, wat heb je gedaan?’ Instinctief vermijd ik de plek waar zij zijn, pak mijn mobiel en bel 112. ‘Mam, kom naar mij. Hulp is onderweg.’ Het lukt me niet om naar hen te gaan; ik durf niet, ik bevries. Ik heb mijn BHV diploma, maar ik durf niet... 

Twaalf jaar later had ik nog zo veel vragen. En ik besluit Politie Nederland te vragen om zijn dossier in te zien. Dat mag. Een paar weken later is het moment daar. In de kamer zitten een dame en rechercheur, zij als steun en hij om mijn vragen heel duidelijk te beantwoorden. En dan brengen ze mij langzaam terug naar die dag… 

Foto's, eerst in schets en daarna stap voor stap naar het echte beeld. Eerst van de woning en dan van mijn broertje. Een opbouw, waarbij je zelf mag aangeven tot welk moment voor jou nog passend is. 

En ik kan maar lastig beschrijven wat er gebeurde. Maar ik kreeg het steeds warmer en warmer, de spanning en angst bouwden op, totdat ik Leroy zag... Het beeld waar ik altijd zo bang voor was geweest en toen vermeed. Het voelde alsof alles van mij afgleed, ik voelde me verlicht. Tegelijkertijd huilde ik het hele gebouw bij elkaar. 
 
Wat ben ik blij dat ik, na al die jaren, de stap durfde te zetten. Dankjewel politie Rijnmond. Voor de tijd, jullie aanpak en steun. 
 
Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn broertje zelfmoord pleegde. En het doet pijn als ik lees dat er het afgelopen jaar 15% meer zelfdodingen plaatsvonden onder jongvolwassenen. Als ik verhalen lees van mensen die achterblijven. Als ik me indenk hoeveel mensen om hulp vragen, maar op een lange wachtlijst komen. Hoe niet urgente zorg uiteindelijk urgent wordt. En dan al die mensen die niet om hulp vragen en het wel hard nodig hebben... 
 
Ik hoop dat we dit tij keren. Dat we met z'n allen oog voor elkaar houden. Dat er hulp komt wanneer dat zo hard nodig is. En ik weet ook niet precies wat er moet gebeuren. Maar ik weet wel dat als we er bij stilstaan, aandacht voor elkaar hebben en doen wat we kunnen doen het alleen maar beter kan! 

Dankjewel 🙏🏻. 
 
PS Ben of ken jij iemand die steun nodig heeft? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie.