Voor Mama Moon en 113

Uitzichtloos.

Zo moet het hebben gevoeld, maar weten doe ik het niet. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij 7,5 jaar geleden te horen dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. Zelf was ik toen 19. Naast dat niemand het zag aankomen en er geen voorgeschiedenis was, heeft het voor mij en ik durf ook ons te zeggen, nooit gerijmd met hoe ik mama zag.

Mag ik jullie meenemen? Stel nou je beeld je iemand in. Iemand die je kent, die altijd voor iedereen klaar staat. Die zo gek is als een deur, altijd optimistisch en naar iedereen omkijkt. Iemand die jou altijd een warm of fijn gevoel geeft, je een luisterend oor biedt als je deze nodig hebt en iemand die je altijd aan het lachen kan maken. Dit was ook mijn mama. Een stralend persoon. En zonder dat wij het wisten voelde zij zich uitzichtloos. Ik denk dat ze ons niet heeft willen belasten met dat gevoel, maar had ze één hand uitgestoken dan hadden wel 100 mensen deze aan willen pakken. 

7,5 jaar later begrijp ik nog steeds niet goed wat er gebeurd is. Wat ik wel begrijp is dat het onomkeerbaar is. Ik zal mijn moeder nooit meer zien, om advies kunnen vragen, even kunnen bellen of met haar kunnen hardlopen (en vervolgens door haar ingehaald worden).

In de afgelopen jaren heb ik enorm veel over het leven en mezelf geleerd. Je referentiekader wordt nogal gevormd door zo'n ingrijpende gebeurtenis. Dus ik heb een olifantenhuid gekweekt, maar gelukkig heb ik afgelopen jaar in therapie ook mogen ontdekken dat je met 'wilskracht' ver kan komen, maar het niet altijd is wat je nodig hebt en ook niet iets is wat je voor altijd vol kan houden. Dus kies ik voor veerkracht en kwetsbaarheid én realiseer ik me dat ook juist met deze eigenschappen je optimistisch kan zijn en goed voor jezelf én anderen kan zorgen.

Na het overlijden van mijn moeder realiseerde ik me dat ik fysiek sterk wilde worden. Ik greep sporten aan als een manier om mezelf te ontladen (lekker verstandig, zo kennen jullie mij). Én nog steeds voel ik me sterker en weerbaarder als ik goed voor mijn fysiek zorg. Het werd tijd voor een uitdaging en één doel, dus besloot ik de marathon van Amsterdam te gaan rennen. Deze marathon symboliseert voor mij een nieuwe start. Ik voel me veerkrachtig, levenslustig en wil deze energie graag inzetten om bewustwording rondom suïcide preventie te vergroten. Meer praten én meer weten, daar zet het 113 zich voor in. 

Met jullie steun kan 113 nog meer inzetten op onder andere onderzoek, campagnes en trainingen. Letterlijk van levensbelang. 

Ik zou het super vet vinden als jullie mij (mental support) en 113 willen steunen en dit bericht kunnen delen. En ohja! Praat erover! Dat helpt. Zou je hier graag wat handvatten voor willen? Kijk dan ook even naar deze gratis online training.

Ps. Mochten jullie na dit bericht vragen hebben, laten we het er dan juist ook over hebben. Mij overval je er niet mee - het is mijn leven.

Ik denk aan je mam!