Een marathon voor Moon en 113 ❤

Uitzichtloos.

Zo moet het hebben gevoeld, maar weten doe ik het niet. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij 7,5 jaar geleden te horen dat mijn moeder (Monique) zelfmoord had gepleegd. Zelf was ik toen 19. Naast dat niemand het zag aankomen en er geen voorgeschiedenis was, heeft het voor mij nooit gerijmd met hoe ik mama zag.

Mag ik jullie meenemen? Stel, je beeld je iemand in. Iemand die je kent, die altijd voor iedereen klaar staat. Die zo gek is als een deur, altijd optimistisch en naar iedereen omkijkt. Iemand die jou een warm of fijn gevoel geeft, je een luisterend oor biedt als je deze nodig hebt en iemand die je telkens weer aan het lachen kan maken. Dit was ook mijn mama. Een stralend persoon. En zonder dat wij het wisten voelde zij zich uitzichtloos. Ik denk dat ze ons niet heeft willen belasten met dat gevoel, maar had ze één hand uitgestoken dan hadden wel 100 mensen deze willen aanpakken. 

7,5 jaar later begrijp ik nog steeds niet goed wat er gebeurd is. Wat ik wel begrijp is dat het onomkeerbaar is. Ik zal mijn moeder nooit meer zien, om advies kunnen vragen, even kunnen bellen of met haar kunnen hardlopen (en vervolgens door haar ingehaald worden wat ik niet altijd heb kunnen waarderen).

In de afgelopen jaren heb ik veel over het leven en mezelf geleerd. Je referentiekader wordt nogal gevormd door zo'n ingrijpende gebeurtenis en ik durf te zeggen dat ik door dit alles inmiddels een olifantenhuid heb ontwikkeld. Gelukkig heb ik het afgelopen jaar in therapie ook mogen ontdekken dat je met wilskracht ver kan komen, maar dat dat niet altijd is wat je nodig hebt en ook zeker niet iets is wat je voor altijd vol gaat kunnen houden. Dus kies ik bewust voor veerkracht en kwetsbaarheid én realiseer ik me dat ik juist ook met deze eigenschappen een optimist kan zijn en goed voor mezelf én anderen kan zorgen.

Na het overlijden van mijn moeder wilde ik fysiek sterk worden. Ik greep sporten aan als een manier om mezelf te ontladen. En nog steeds voel ik me sterker en weerbaarder als ik goed voor mijn fysiek zorg. Maar na een aantal jaar hockey, crossfit en boxen werd het tijd voor een uitdaging met een doel, dus besloot ik de marathon van Amsterdam te gaan rennen voor 113. En een beetje voor mama. En mezelf. 19 oktober symboliseert voor mij een nieuwe fase. Ik voel me veerkrachtig, levenslustig en ik wil deze energie graag inzetten om bewustwording rondom suïcidepreventie te vergroten. Meer praten en meer weten, daar zet 113 zich voor in. 

Met jullie steun aan deze actie kan 113 straks nog meer inzetten op onderzoek, campagnes en trainingen. En dat is letterlijk van levensbelang. 

Ik zou het enorm gaaf vinden als jullie mij (mentale support) en 113 willen steunen en dit berichtje kunnen delen. En ohja! Praat erover! Dat helpt. Zou je hier graag wat handvatten voor willen? Kijk dan ook even naar deze gratis online training.

Ps. Mochten jullie na dit bericht vragen hebben over mijn ervaring of onderwerpen zoals depressie willen bespreken? Laten we het er dan juist over hebben. Mijn deur staat open. Je overvalt me er niet mee. Dit is mijn leven.

Bedankt iedereen ❤

Bedankt mama voor alles wat je mij hebt meegegeven ❤