Voor Erik 🤍

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn broertje Erik besloot een einde te maken aan zijn leven.

Een jarenlange depressie, het uitblijven van passende hulp en een constante – door hemzelf opgelegde – prestatiedruk werden hem uiteindelijk te veel. Zijn strijd was langdurig, eenzaam en uitzichtloos.

Het doet pijn te weten dat Nederland, procentueel gezien, koploper is in suïcide onder jongeren tot 30 jaar. Waarom slagen wij er als maatschappij niet in om deze jongeren écht te helpen?

Het gemis van Erik is niet te beschrijven. Niets of niemand zal het gat kunnen vullen dat hij achterlaat. Maar we kunnen wél leren van zijn verhaal. En we kunnen anderen – jongeren die nu nog vechten in stilte – laten voelen dat ze niet alleen zijn. Dat ze gezien mogen worden. Gehoord. En geholpen.

Daarom steun ik stichting 113. Deze pagina is om geld in te zamelen om het belangrijke werk van 113 mogelijk te maken.

Daarnaast loop ik in december dit jaar een ultramarathon om aandacht te vragen én geld op te halen voor suïcidepreventie. 

Voor mij is dit in het bijzonder voor alle jonge strijders die dagelijks opstaan met de vraag of ze deze dag wel doorkomen – en voor wie die strijd onzichtbaar blijft.

Ik kan en wil niet accepteren dat suïcide de nummer 1 doodsoorzaak onder jongeren in onze maatschappij blijft.